De afgelopen week hebben we niet zoveelbijzonders gedaan. Niet zoveel bijzonders?? We hebben natuurlijk wel keihard gewerkt en we zijn alweer een eindje opgeschoten, maar we hebben niet echt veel avonturen beleefd of zo. Daarom nu eens een mailtje over de bevolking en de cultuur hier. We beginnen met het straatbeeld want dat vinden we allebei fantastisch. Zoals iedereen weet worden er in Afrika veel kinderen geboren en krijgen vrouwen ook al jong kinderen. We zien hier dus veel vrouwen met baby's. Ze dragen hun baby achterop hun rug. Ze knopen die doeken om hun lijf en hebben dan de baby in een buideltje achterop. Vaak zie je, als ze van de markt komen, dat ze enorme zakken of schalen met fruit op hun hoofd dragen en dan ook nog een kind achterop hebben. Ze lopen dan kaarsrecht zodat ze de schalen niet vast hoeven te houden. Het is een prachtig gezicht. Afgelopen weekend hebben we er (met toestemming) een aantal foto's van gemaakt.

In de hoofdstraten van de stad is het hier erg netjes. Straatvegers zijn op straat de hele dag aan vegen en schoonmaken. Wat hier in Rwanda zo goed is, is dat er hier in winkels nergens plastic zakken te verkrijgen zijn. Er is hier dus ook echt nergens een plastic tas te zien! Als je naar de supermarkt gaat, worden je boodschappen in grote papieren zakken ingepakt, en verder dragen de mensen hier dus heel veel gewoon op hun hoofd. (Maar wij niet hoor!! Zo geïntegreerd zijn we nu ook weer niet!!! Wij stoppen ook de boodschappen in een katoenen zak of een rugzak wat natuurlijk voor het milieu wel zo goed is.)

Wat verder in het straatbeeld opvalt zijn de talloze kleine busjes. Dit zijn openbaar vervoerbusjes, een soort bestelbusjes (ongeveer die afmetingen) met daarin vier rijen banken en een chauffeurstoel en 2 bijrijdersstoelen. We hebben uitgerekend dat als zo'n bus vol zit, er 21 mensen in kunnen. Dan zit hij ook wel echt vol hoor! De busboy die tevens de conducteur is waaraan je betaalt, moet zorgen dat het busje vol komt, hij moet zijn busje dus aanprijzen. Hij staat bij zijn busje en roept de bestemming van de bus: Kimironko! (=de wijk waar wij werken) Bus naar Kimironko! Dan slaat hij een paar keer op de achterkant van de bus en ondertussen blijft hij maar roepen. Als je bij de busjes in de buurt komt, willen ze je allemaal graag in hun busje hebben. Ze vechten bijna om hun klanten. Soms wordt je echt letterlijk bijna in een busje geduwd. Zo krijgt hij zijn bus uiteindelijk vol. Al die verschillende busboys bij die bussen roepen door elkaar en het is dus een drukte van belang. Als de bus vol zit, zit je dicht op elkaar. Als je er uit moet, moet je twee keer tegen het dak of tegen de zijkant van het busje kloppen en de busboy klopt dan twee keer terug. Dan weten hij en de chauffeur dat er iemand uit wil. Vervolgens moet je uitstappen. Met een grote rugtas met daarin een laptop en allerlei spullen, valt dat nog niet mee. Als je meer naar achteren zit, moeten er zelfs een aantal passagiers uitstappen om je door te laten wat overigens zonder commentaar wordt gedaan. Maar goed, we zijn er inmiddels aardig aan gewend en het is geen probleem meer.

Je kunt hier ook de motorbike taxi nemen. Daar rijden er talloze van hier in de straten van Kigali. Als je mee wilt moet je je hand opsteken en dan komt er een motor aangereden. Je spreekt vervolgens een prijs af met de man op de motor, je zet een helm op, springt achter op de motor en daar ga je dan: keihard zoevend door het verkeer; heuvel op, heuvel af. Want er is hier werkelijk geen vierkante kilometer vlak. Je moet je goed vasthouden! Het is best spannend, maar soms moet het gewoon want bijvoorbeeld 's avonds is er geen andere manier om thuis te komen. Erg spannend maar nog steeds leuk.

Een ander stukje cultuur is de kerk. Wendy woont precies voor de kerk en hoort de kerkgangers bijna elke dag. Ze zingen vol overgave en erg mooi. Het is echt genieten. Het is wel erg vroeg want ze beginnen vaak al 's morgens rond 5 uur/ half 6. Ook heel vaak zijn er 's middags of vroeg in de avond diensten. Afgelopen zondag is Wendy hier in de hoofdstad naar een kerk geweest. Daar was een Engelse dienst. Alleen al om het zingen is het de moeite waard. Er was een koor met achtergrond muziek en drums. Erg mooi! De mensen in de kerk klappen en zingen mee en applaudisseren na elk liedje. Toch weer een hele belevenis zo'n kerkdienst.

Nou, dit was eens een ander verhaal.Het laat zien dat we toch echt niet alleen maar werken........maar door allerlei kleine dingen ook wel het een en ander van de cultuur en de bevolking meekrijgen.